Devletimiz birçok şey tarafından tanımlanır. Ama belki de en temel ve somut olanı, silahlı kuvvetlerine ait olan yasal güç kullanımı üzerindeki tekeli.
Independent Review Group’un (IRG) silahlı kuvvetlerde kadın istismarına ilişkin raporu bu nedenle çok önemli.
Bize en bariz ifadelerle, devletin en kaba haliyle, Katolik Kilisesi kadar derin bir kadın düşmanlığı kültürü tarafından yozlaştırıldığını anlatıyor. Bağımsız İrlanda’yı şekillendiren çok yakın kilise ve devlet birliğinde kötü bir ikiz yoktur – her ikisi de zehirli erkeklikle lekelenmiştir.
IRG raporu, olması gerektiği gibi, yıkıcı ve iç karartıcı. Ama aynı zamanda ürkütücü bir şekilde tanıdık: çoğu, kilise kurumlarında ve piskoposluklarda cinsel taciz raporlarını okumak gibi geliyor.
Bu ortaklık bize sistemik tacizin din ile ilgili olmadığını hatırlatır. Gücün nasıl çalıştığıyla ilgili: hiyerarşi, cezasızlık, kadın düşmanlığı, örtbas etme.
Bu yüzyılın başlarında İrlanda’da su yüzüne çıkan endemik kurumsal istismara ilişkin korkunç hikayeler, neredeyse her zaman Katolik Kilisesi’nden ve sanayi okullarından topluluk ağlarına kadar onun kontrol ettiği sistemlerden kaynaklanmıştır.
Bu nedenle istismarın dinden ve özellikle Katoliklikten kaynaklandığı sonucuna varmak kolaydır. Rahiplerin bekar olması uygun (ve tamamen yanlış olmayan) bir açıklamadır.
Ancak korunmasız ve korunmasız kişilere yönelik organize cinsel saldırı ve mağdurları korumakla görevli kişilerin tecavüz ve cinsel saldırıları örtbas etmesi bir fırsat eşitliği suçudur. Başkalarının kurumun itibarını korumak için suçlarını örteceğini bile bile bazılarının canlarının istediğini yapabileceği her örgütte olur.
Bu dokunulmazlığı yaratan koşullar nelerdir? İlki, daha önce İrlandalı “bilinmeyen bilinen” dediğim şey, bilişsel uyumsuzluk, gözünüzün önünde olup biten hiçbir şey olmuyor.
IRG raporunun belirttiği gibi, “herkes, neler olup bittiğini biliyor, ancak kimse bunu itiraf etmeye cesaret edemiyor – yalnızca bir taciz ve eleştiri yağmuru ile karşılaşmak için öne çıkan cesur kişiler dışında. Sonuç olarak, ‘kirli’ sırlar asla çözülmez.”
Bu alıntı, Savunma Kuvvetlerinde kadınların aşağılanmasına ve taciz edilmesine atıfta bulunuyor, ancak kilisenin sistematik tacizin onlarca yıldır iltihaplanmasına nasıl izin verdiğine dair herhangi bir açıklamadan kelimesi kelimesine olabilir.
Burada, James Joyce’un uzun zaman önce söylediği gibi, “Mesih ve Sezar el ele yürüyor.” Kilise ve devletin kaçamak stratejileri örtüşüyor.
İkinci koşul, kendilerini hiçbir şeye veya hiç kimseye karşı sorumlu tutmamak için iyi nedenleri olan, kendini beğenmiş erkek seçkinlerin egemen olduğu bir yapıdır. Katolik piskoposlar açıkça bu profile uyuyor — ama askeri aristokrasi de öyle: IRG’nin raporuna göre, “Katılımcılar arasındaki ortak bir algı”, “bazı üst düzey veya komutan subayların kendilerini elitist ve kimseye karşı sorumsuz olarak gördükleri yönünde.”
Bir bakıma devletin bu kolu kiliseden bile beterdi. Katolik hiyerarşisi, tecavüzcüleri koruduğu ve onları kiliseden mahalleye taşıdığı için çocukların cinsel istismarında suç ortağıydı.
Ancak Savunma Kuvvetlerimizde, piskoposların eşdeğerlerinden bazılarının doğrudan failler olduğu görülüyor: “Kadın düşmanı davranışın birincil failleri erkek subaylar veya kıdemli Astsubaylardı.”
Not alın: Tipik failler kabadayılar değil, eğitimli memurlar, iyi geçmişlere sahip saygın üniversite mezunları ve her erkeğin kendisini bir avcı ve her kadını avı olarak tanımlamasının hala sorun olmadığını düşünüyor.
Üçüncü koşul kadın düşmanlığının kendisidir, IRG raporunun bu kelimeyi defalarca kullanması gerçekten önemlidir.
Yeterince sık bahsedilmiyor – belki de hafife alındığı için. Kadın nefreti suda o kadar derinlere işliyor ki, manzaranın sadece bir parçası.
Başlıca kurbanları elbette kadınlar ve kızlardır. Ancak çürümüş kalbinde, erkek olmanın ne anlama geldiğine dair çarpık ve yozlaşmış bir fikir yatıyor.
Bu hastalık erkeklere korkunç şeyler yaptırıyor, sadece kadınlara ve kızlara değil, erkeklere ve erkeklere de.
İşte Kilise’de olanlar: Kadın düşmanlığının doğasında var olan çarpık cinsellik, kurumlarda, okullarda ve cemaatlerde çocuklara musallat oldu. Ama aynı zamanda, IRG raporunun çok acı bir şekilde açıkça ortaya koyduğu gibi, devletin içine işlemiş durumda.
Rapor, silahlı kuvvetlerdeki kadınların şaşırtıcı bir şekilde yüzde 88’inin bir veya daha fazla cinsel taciz biçimine maruz kalmasına karşın, erkeklerin yüzde 17’sinin de aynı şekilde yaşadığına dikkat çekiyor. Erkeklerin saflarda kadınlardan çok daha fazla olduğu göz önüne alındığında, kadın düşmanı patoloji kurbanlarının sayısal çoğunluğu erkektir.
Bu, silahlı kuvvetlerde kadınlara yönelik tacizin çok özel doğasından bir an bile uzaklaşmaz. Ancak bu, kadın düşmanı bir zihniyetin, cinsiyetleri ne olursa olsun savunmasız, genç ve güçsüz olan herkese yönelik zorbalıktan, tacizden, kontrolden ve aşağılanmadan zevk aldığı gerçeğinin altını çizmeyi amaçlıyor.
Bu millet için bir utançtır ve burada bitmelidir.
Kaynak: Irish Times
